Na Paulina Kamakine qu’ei nascuda a Tolosa en 1989. Qu’a hèit estudis de lencas — en englés, en castelhan, en portugués, en romanés, en grèc, en suèc, en neerlandés — dens mantuas universitats e associacions. Tà permor de retrobar las soas arrasics, qu’a obtengut un DUEPL (Diplòma d’Estudis Practics de Lencas) en italian e en rus. E qu’a aprés l’alemand per era madeisha. Tot au long deus sués ans d’estudis, que manifestè tanben un gran interès per las lencas ditas « regionalas », l’occitan, plan solide, mès tanben lo breton, lo basco, l’alsacian e l’arpitan (lo franco-provençau). En 2014, qu’obtengó un Master II trilingüe de Sciéncias Umanas e Socialas (englés, castelhan, francés, categoria Estudis Europeas e Internacionaus, especialitat Estragias Culturalas), ena Universitat d’Albi. A l’escota de la Natura, sensibla de dempús tostemps au patrimòni culturau e immateriau de qui l’entora, qu’ei tot naturalaments que s’ei aviada tà cap a la lenca d’Òc. Lo sué tribalh literari e poetic que s’enrasiga dens lo bigordan de Ribèra Baisha, « la lénco dou co », de qui l’an transmetut los sués .
Paulina Kamakine, ua poetessa bigordana
Paulina Kamakine « De soca bigordana, mès tanben carcassonesa, Na Paulina qu’ei ua escrivana de qui, per mès que vagamondege, non delèisha james los paisatges de l’Aude, de las Pireneas e de la Mar Grana (Lanas de Gasconha) a on a passat la màger part de la sua vita. Poetessa de « lenca-herida », qu’ei soent que viatja a travèrs l’Euròpa e que cor capvath tot lo país d’Òc, de la Mar Grana dinc a las Valadas d’Itàlia, en passant per lo Daufinat (Isèra) e los autes parçans d’Occitània, entà hèr espelir la poesia occitana pertot sus lo sué camin.
« Escríver quan e s’impausa la paraula ».
Na Paulina qu’a trobat la sua vertat dens l’expression literària gascona. Qu’aima a rebrembar la responsabilitat de qui a tota autora occitana de cap a la sua lenca e a la sua cultura. Envitada a participar a mès d’un hestenau, que realiza lo sué mès gran saunei en animar drin pertot divèrsas lecturas poeticas entà « adaigar lo món de poèmas » . Lo sué estille literari, prestit de sensibilitat, que’s caracteriza per de corts poèmas d’expression lirica, de qui exprimeishen generaument un sentiment hòrt, un estacament pregon e sincèr peu país d’Òc. Los sués escrits qu’an espelit dens mès d’un obratge e revistas dens mantuas contradas, coma per exemple, Le Voci della Luna (en Itàlia), Lo Gai Saber, Oc Revista, País Gascons o Lo Diari (en Occitània), Touroum Bouroum (en Bascoat), Mic Romania (en Belgica) o enqüèra lo CAOC (en Catalonha).
Na Paulina qu’escriu condes, legendas, romans, poèmas, pròsas, a on la doçor e’s mescla au misticisme. « Diu e la Poesia » ce ditz « que son entà jo ua sola e medisha causa : Amor . »
Sensibilité, fragilité et douceur sont les arches de son œuvre : « que cerqui un sens pregond a la vita, un sens, a travèrs l’amna, entà tot çò qui vivem. La poesia qu’ei bastidora. Que s’encamina au ras deu còr e viu las mareias tormentadas de l’existéncia. Qu’apatza lo horvari de la vita-vitanta e renaveish l’Amor. Que’s teish, qu’ei lo hiu de la vita. Que vesi ua òbra poetica com ua barca, un radèu de quate sòus qui balha lo parat de víver dens la simplicitat deus dias entà aportar sens au món. La poesia qu’ei tot simplament la mia esíquia interiora. / Je recherche un sens profond à la vie, un sens à tout ce que l’âme vit. La poésie est bâtisseuse. À mes côtés, elle s’engage sur les chemins échancrés du cœur et les marées montantes de l’existence. Elle apaise le tumulte moderne dans lequel nous vivons et régénère l’Amour. Une œuvre poétique est une toile, un radeau de fortune qui permet de vivre dans la simplicité des jours, afin de retrouver un sens au monde. Elle est mon hésychia intérieure. »
Au-delà de la sua activitat literària e poetica, que s’engatja tanben concretaments entà la defensa deu patrimòni occitan. Qu’ei atau, entre d’autas causas, que defén la senhalizacion bilingüe deu sué parçan, : « qu’ei important manténguer la visibilitat de la lenga nòsta / il est crucial de maintenir la visibilité de la langue gasconne. »
Au dia de uei, la poetessa que viu mès que james de poesia, d’escultura e de cant. En reconeishença deu son tribalh de creacion, qu’a recebut entà la soa òbra mantuas distencions, coma lo Prèmi Ostana, en Itàlia, e lo Prèmi Simin Palay, a Pau. Que tribalha drin mès tot dia a preparar entà la lenca gascona un avier poetic e artistic plen de promessas.
